بورس جاییست که افراد می توانند سهام شرکت های معتبر و دارای شفافیت را خرید و فروش کنند. یعنی تنها سهام شرکت هایی که تحت نظارت سازمان بورس فعالیت می کنند در بورس خرید و فروش می شود. برای ورود شرکتی به بازار بورس و عرضه سهام آن شرکت لازم است تا یک سری قوانین و قواعد رعایت شود. تمام این قوانین و شرایط که از طرف سازمان بورس تعیین شده است حتما باید درباره شرکت هایی که سهام قابل معامله در بورس دارند رعایت شود.
بعد از اینکه شرکتی توانست استانداردهای سازمان بورس را بگیرد و سهام آن برای اولین بار در بازار بورس وارد شود، به روز اول عرضه سهام اصطلاحا عرضه اولیه گفته می شود. نکته مهم و قابل توجه این است که « عرضه اولیه » یا همان IPO هیچ ربطی به قدمت شرکت ندارد و شرکت ها با سابقه کار بالا هم می توانند وارد بازار بورس شوند. در زمان عرضه اولیه درصد مشخصی از کل سهام شرکت برای نخستین بار از طریق بورس اوراق بهادار توسط سرما گذاران خریداری خواهد شد. این یک فرآیند طولانی است که در آن بانک‌های سرمایه‌گذاری معمولا به فروش سهام اولیه کمک می‌کنند تا قیمت مناسبی را برای فروش سهام آنها در بازار سهام تعیین کنند.
وارد شدن به بورس برای شرکت‌هایی که الزامات لازم برای انجام این کار را دارند، مزیت‌های متعددی دارد؛ مزیت‌هایی که در نهایت منجر به افزایش شفافیت، کارایی و همچنین بهبود عملکرد جاری آنها خواهد شد. بورس اوراق بهادار به‌عنوان بازوی اصلی بازار سرمایه علاوه بر تجهیز، جذب و هدایت منابع مالی و هدایت به سمت فعالیت‌های مولد و اشتغال‌زا، نقش تأمین مالی بنگاه‌ها و مؤسسات اقتصادی را نیز بر عهده دارد. پذیرش شركت‌های جدید در بورس ضمن اینکه به توسعه بازار سرمایه و ارتقای جایگاه آن در اقتصاد ملی کمک می‌کند، گسترش فرهنگ سهامداری و سرمایه‌گذاری در دارایی‌های مالی را به‌دنبال داشته و در عین حال مزایای متعددی هم برای شركت‌های پذیرفته شده دارد.
کسب و کارهای جدید نیازمند پول نقد و توسعه هستند. به طور معمول، کارآفرینان برای انتقال افکار خود به پول نقد وابسته هستند. بسیاری از شرکتها به طور اجتتاب پذیری به منافع سهام هایی که به صورت عمومی و از طریق IPO ها مبادله می شوند، نیاز دارند. این یک فرصت برای توسعه کسب‌وکار با ارایه سهام جدید برای دریافت پول نقد است.
مزیت دیگر، نقدینگی برای سهامداران اولیه شرکت است - که شامل بنیانگذاران، کارمندان اولیه، و سرمایه گذاران اولیه می باشد. برای آنها سخت‌تر است که سهام شرکت خود را تبدیل به پول نقد کنند در حالی که آن شرکت خصوصی است. درحالی که شرکت‌های دولتی سهامی دارند که می‌توانند در بازارهای سهام به طور عمومی به عموم مردم فروخته شوند.
در نهایت، مالکیت عمومی، در بردارنده ی مجموعه ای از مسؤلیت هاست. شما متوجه خواهید شد که دریافت اطلاعات دقیق از شرکتها با سهامی عام به صورت آنلاین در مقایسه با شرکت های خصوصی بیشترمی باشد. به این دلیل که این شرکت ها باید با الزامات دقیق گزارش دهی مالی برای سهامداران خود (مانند گزارش‌های درآمد فصلی) مطابقت داشته باشند. از آنجا که شرکت‌های سهامی عام مجبورند به طور عمومی اطلاعات زیادی را به اشتراک بگذارند، این امر می‌تواند به آنها انگیزه دهد تا مدیریت و شیوه‌های ارتباطی قوی تری را به نفع سهامداران خود دنبال کنند.
نحوه ی نرخ گذاری سهام:
برای یک شرکت ساده نیست که در مورد ارزش واقعی سهام خود تصمیم‌گیری کند. روند فروش اولیه معمولا با استخدام یک شرکت یا چند بانک سرمایه‌گذاری آغاز می‌شود تا به آن در تصمیم‌گیری درباره قیمت اولیه سهام کمک کند. سپس شرکت یک بیانیه ثبت آگهی (یا S - ۱) را با جزئیات مدل کسب‌وکار خود و طرح‌هایی برای تامین بودجه مورد بحث قرار می‌دهد. در مرحله بعد، شرکت و بانک‌های سرمایه گذاری می‌توانند به یک مسیرمشترک برسند تا در مورد مدل کسب‌وکار خود با سرمایه گذاران سازمانی صحبت کنند - کسانی که علاقه مند به خرید سهام هستند - این به شرکت و بانک های سرمایه گذاری آن کمک می‌کند تا قیمت سهام را مشخص کنند. با تعیین قیمت اولیه سهام، شرکت، سهامی جدید برای عرضه به عموم در بازار سهام اعلام می کند. این شرکت در ازای سهم خود، پول پرداخت‌شده توسط سرمایه گذاران را دریافت می‌کند. بعد از عرضه اولیه سهام، سهام آن شرکت آزادانه مبادله می‌شود، و اغلب سرمایه گذاران (به جز کارمندان شرکت های با محدودیت خاص)می‌توانند سهام را به همان صورتی که می‌خواهند خرید و فروش کنند.
مثال:
فیس بوک در سال ۲۰۱۲ و Lyft در سال ۲۰۱۹، برخی از شرکت‌هایی هستند که سهام های خود را از طریق عرضه اولیه در ملآ عام قرار دادند.
