صندوق‌های پوشش ریسک از بعضی جهات مانند صندوق‌های سرمایه گذاری مشترک عمل میکنند اما با شدت بیشتر. آن‌ها به همان شکل مبالغ زیاد را مدیریت، و به دنبال بازده بالاتر برای سرمایه گذاران هستند. تفاوت اساسی آن این است که مدیر صندوق پوشش ریسک چگونه و چه چیزی را دنبال میکند- آن‌ها معمولا سرمایه گذاری‌های پیچیده‌تر و تهاجمی‌تری را انتخاب میکنند، از معاملات ملکی مبهم گرفته تا استراتژی‌های پیچیده مبادلات سهام، که نیازمند تحقیقات و ارتباطات عمیقی می باشد. صندوق‌های پوشش ریسک از صندوق‌های سرمایه گذاری مشترک کمتر کنترل شده هستند، اما تنها مجاز به مدیریت پول "سرمایه گذاران معتبر"، مؤسسات، موقوفات یا سرمایه گذاران غنی که دارای حداقل ثروت/درآمد مورد نیاز باشند (نه سرمایه گذاران نوپا و بی تجربه) هستند.
مثال:
بزرگترین مدیر صندوق پوشش ریسک در جهان تا انتهای سال 2018 شرکای بریج واترBridgewater Associates، در ایالت کنتیکت آمریکا بود. بریج واتر 132/8 میلیارد دلار دارایی را از بیش از 350 سرمایه گذار نهادی (سازمانی)، شامل صندوق‌های بازنشستگی بزرگ، موقوفات دانشگاه، و بانک‌های مرکزی کل کشورها مدیریت میکند. سپس از این مبالغ در استراتژی‌های پیچیده‌تر، مانند "پوشش ارز" استفاده میکند تا بازده نوسانات کلی بازار را شکست دهد. در سال 2018، شبکه خبری CNBC گزارش کرد که صندوقی در بریج واتر به نام "پیور آلفا" به یک بازده 14/8 درصدی برای سرمایه گذاران رسیده است، در حالی که بازار عمومی (توسط S&P 500 اندازه‌گیری شده) آن را رد کرد. اما در سال 1982، صندوق به اشتباه اعتقاد داشت که یک رکود اقتصادی در راه است، که موجب از دست دادن مقدار زیادی پول و درنتیجه تقریبا ورشکست شد.
