بروکرها رایج‌ترین "ماشین‌های معامله" هستند که سرمایه گذاران برای مبادله‌ی سهام، همچنین اوراق قرضه، صندوق‌های سرمایه گذاری مشترک و اختیار و ... استفاده میکنند. برای هدایت کسب و کار با مبادلات سهامی عام، بروکرها باید دارای مجوز کسب و کار باشند (باید در کمیسیون بورس و اوراق بهادار و سازمان تنظیم مقررات صنعت مالی ثبت نام کنند) تا افرادی که قصد خرید یا فروش مقدار معینی از اوراق بهادار دارند را با طرف دیگر معامله روبرو کنند. بروکرها، که میتوانند هم به صورت الکترونیکی و هم در دفاتر کار کنند، معمولا با مطالبه‌ی دستمزد (همان کمیسیون) برای هر اوراق بهاداری که از شخص A به شخص B انتقال می دهند، کسب درآمد می کنند. محض اطلاع، آن‌ها توسط قانون ملزم به اجرای مبادله با بهترین قیمت ممکن هستند.
بروکرها چگونه رگوله (معتبر) می شوند؟
بروکرها علاوه بر کمیسیون بورس و اوراق بهادار (SEC)، همچنین باید در یک سازمان خودگردان، که همان سازمان تنظیم مقررات صنعت مالی (FINRA) است، ثبت شوند. SEC بروکرها را اینگونه تعریف میکند: "هر شخصی که در عملی کردن معاملات اوراق بهادار در حساب دیگران نقشی داشته باشد." این تعریف به اندازه‌ای گسترده است که کلمه‌ی "شخص" هم در برگیرنده‌ی افراد و هم سازمان‌هاست.
بروکرها و تکامل فناوری
پیش از عصر شرکت‌های کارگزاری آنلاین، خرید و فروش سهام با تلفن یا نمایندگان در دفاتر فیزیکی به طور گسترده انجام می شد. هزینه‌های کمیسیون وابسته به اجرای معاملات اغلب به این معنی بود که معامله‌ی اوراق بهادار خاص تنها برای مشتریان مرفه قابل دسترسی بود. ازدیاد شرکت‌های کارگزاری آنلاین به کاهش هزینه‌ی کمیسیون‌ها کمک کرده است (در مواردی حذف کمیسیون )، و مبادلات را به راحتی در دسترس مردم، صرف نظر از درآمد یا وضعیت مالی آنان، قرار داده است. برخی شرکت‌های کارگزاری با استفاده از تکنولوژی برای کمک به کاهش هزینه‌هایشان، موفق به پایین آوردن دستمزد شده‌اند.
مثال:
ده‌ها شرکت کارگزاری در ایالات متحده وجود دارد. برای خرید 100 سهم از یک سهام، می توانید با یک بروکر ارتباط برقرار کنید، که سرمایه گذاری را پیدا کند که بخواهد 100 سهم از همان سهام را بفروشد. برای کار خود، بروکر میتواند کمیسیون دریافت کند.
